Nasienie Szatana wśród ludzi cz.2 – Dynastie faraonów to potomstwo upadłych aniołów, + obnażona modlitwa “Ojcze nasz”

Pierwszą część serii pisałem dość dawno i od tamtego czasu moje poznanie wzrosło na tyle, że konieczne stało się kontynuowanie tego tematu, tymbardziej że niektórzy do tej pory kwestionują to co tutaj opisuję i twierdzą, że nie istnieje coś takiego jak “potomstwo upadłych aniołów wśród ludzi”.Tutaj mamy początek dyskusji na ten temat, odbyła się ona pod innym postem:

Co Szatan zrobił z Biblią cz.7 – Czyżby Mariusz miał rację co do miłości wobec nieprzyjaciół?

I jest dość chaotyczna z uwagi na mało profesjonalny sposób zamieszczania komentarzy na wordpressie.

Jednak zanim zaczniesz czytać niniejszy artykuł, najrozsądniej by było zaznajomić się z wpisami, które napisałem do tej pory ze szczególnym uwzględnieniem 18 częsci serii “Co Szatan zrobił z Biblią”. W zasadzie cały mój blog, to logiczny materiał dowodowy i wyrywkowe czytanie wpisów spowoduje tylko zamęt, którego unikniesz czytając wpisy chronologicznie – tak jak je pisałem.

Kiedyś pisałem o tym, że lektura samej Biblii w końcu prowadzi do impasu, którego nie da się pokonać inaczej jak tylko przez czytanie źródeł z przeciwnej strony, czyli źródeł masońskich, diabelskich. Tylko w ten sposób da się uchwycić gdzie znajduje się prawda. I ta sama zasada obowiązuje w tym temacie. Skorzystałem ze żródeł pisanych przez wyznawów kultu solarnego w starożytnym Egipcie. To co tutaj napiszę, to będą głównie cytaty z książki “Jezus 3000 lat przed Chrystusem”, ponieważ znalazłem w niej bardzo dużo przykładów, które potwierdzają moją tezę: fizyczne potomstwo diabła wśród ludzi jest faktem. Mało tego, upadłe anioły były ojcami faraonów, a więc działo się to już po potopie (a nie tak jak twierdzą niektórzy – tylko przed potopem) Ale nie wyprzedzajmy faktów i zerknijmy do tej książki. Przypominam, że została ona napisana przez znawców religii egipskiej, którzy sprawdzali bardzo wiele źródeł. Na początek str. 69. (na niebiesko –  tekst książki, na czarno – moje komentarze, na czerwono – interesujące miejsca, na pomarańczowo – miejsca szczególnie istotne z punktu widzenia modlitwy “Ojcze nasz” z ewangelii “Mateusza”)

Egipska teogonia, którą już opisywaliśmy w rozdziale pierwszym, nie pozostawia wątpliwości co do tego, że bóg był ojcem króla w sensie fizycznym. Od czasów IV dynastii, począwszy od Dżedefre, faraon był “synem Re”, choć, pomimo silnej dominacji tego właśnie określenia, związanej z ekspansją doktryny heliopolitańskiej równie dobrze mógł być dzieckiem jakiegokolwiek innego bóstwa, w zależności od danego ośrodka religijnego. (…) Potwierdzeniem rozwoju mitów i opowiadań wokół doktryny słonecznej jest Papirus Westcar, który pokazuje między innymi, że gdy prawo do tronu nie wynika z krwi, wystarcza boskie pochodzenie. Tak własnie było na początku V dynastii, kiedy to faraon po raz pierwszy wstąpił na tron jako “syn Re”. Boskie pochodzenie pomimo ogromnego znaczenia, jakie posiada, nie oznacza wcale, że człowiek staje się bogiem; przynajmniej nie za życia. Dotyczy to zarówno Jezusa jak i faraona. Ten ostatni jednak, będąc synem Re, wykorzystuje synowską zażyłość i pozwala sobie nazywać boga “mym ojcem”. “O ojcze, jestem królem na twe rozkazy…” mówi Ramzes III do Amona-Re. We wszystkich tekstach nawiązujących do relacji między królem i bogiem wskazywane jest pochodzenie: “Jestem twoim ojcem; ja ciebie spłodziłem tak, że całe ciało twoje jest boskie…”, na co król odpowiada: “Jestem twoim synem, ty osadziłeś mię na twym tronie i powierzyłeś mi swoje królestwo…”

Zwróćmy uwagę na to, że faraonowie byli fizycznym potomstwem upadłych aniołów. Jakiego znaczenia w takiej sytuacji nabiera cała historia Izraelitów zniewolonych w Egipcie? Przecież skoro tak, to widać, że to była wojna Boga z diabłem. Kiedy Bóg przeszedł po Egipcie i pozabijał egipskich chłopców, to ilu z nich było fizycznym potomstwem upadłych aniołów, a ilu nie było? Nie wiemy tego, ale możemy zakładać, że faraonowie przekazywali swoje skażone geny poza rodzinę królewską i nie wiadomo dokładnie jak daleko sięgało owe genetyczne skażenie. Możemy zakładać, że znaczny procent tych chłopców miało geny diabła. Ponadto, kto to wie jak często upadłe anioły kopulowały z egipskimi kobietami…

Związki między bóstwem i królem są tak bliskie, że króla nie raz nazywa się “ukochanym” swego “ojca”. Z pewnością chodzi w tym o coś więcej niż tylko zwykły dowód uczuć, ponieważ sam Horus jest ukochanym synem Ozyrysa. W ten sposób faraon stara się zbliżyć do swego mitycznego przodka, przejmując zarazem dziedzictwo Re, Ozyrysa, Horusa czy Geba, pozostawione z racji szczególnego upodobania, jakim darzy się jedynego następcę na ziemi. 

Co więcej, król jako Horus jest jedynym synem Ozyrysa. Nie jest jednak, czego dowodzi Papirus Westcar, jedynym synem Re, pomimo koncepcji teogonii podajej w poprzednim rozdziale, zgodnie z którą Amon-Re płodzi po jednym synu w każdym królestwie i uznaje jedynego syna, tegoś na tronie: “jedynego, danego przez Boga”. Całość pomaga wzmocnić ustanowioną władzę, ale nie wyklucza pojawienia się uzurpatora, mogącego się ogłosić następcą Re. (Papirus Westcar mówi wyraźnie, że Re społodził trzech synów, którzy kolejno mieli rządzić Egiptem, co zaprzecza idei pojedynczych narodzin.) Teksty zapisane przez zwycięzcę post eventum nie mówią nic o przebiegu konfliktów z przeciwnikami, a tymbardziej o podstawach ich roszczeń. Tak więc każdy faraon może nazywać siebie “Synem Re”, ale nie jedynym synem Re. 

Dalej w również zawarte są ciekawe informacje, jednak obiegają one nieco od tematu artykułu, a więc pominę je.

W innym fragmencie na stronie 73 autorzy książki piszą, że “Niewątlpliwie, w egipskim sposobie myślenia można znaleźć sporo podobieństw do koncepcji św. Pawła” 🙂  [ojejki! naprawdę? a więc co? Kolejny argument na to, że mam rację co do Pawła?]

Nieco dalej autorzy ciekawie analizują list do Hebrajczyków (napisany przez Barnabę – ucznia Pawła):

List do Hebrajczyków wydaje się być jeszcze bardziej interesujący. Jego grecki charakter uwypukla podobieńśtwo między Bogiem i Synem, któremu Ojciec bezpośrednio oznajmia jego boską naturę i “przemienia” go. Użyte wówczas słowa pochodzą z terminologii słonczenej i mają ukazać identyczną naturę Ojca i Syna. Faraon z członkami ze złota, dokładnie odpowiada cytowanej koncepcji teologicznej, ponieważ złoto uważane było w Egipcie za ciało bogów. Dowodem może być dialog między Ptahem [upadłym aniołem] i królem:

Ja ustanowiłem cię królem na wszystkie czasy jako władcę, który trwa wiecznie, stworzyłem twe ciało ze złota, twe kości z żelaza. Dałem ci boską moc, abyś rządził jako król nad oboma państwami. Faraon odpowiada: Ja jestem twoim synem; ty osadziłeś mnie na swoim tronie i powierzyłeś mi swoje królestwo. Wydałeś mię na świat podobnego do ciebie, ty mi ofiarowałeś wszystko, co stworzyłeś (…), a ja jestem tym, który podwaja wszystkie dobre czyny dla twego serca.

Mamy jeszcze inny arcyciekawy fragment na interesujący nas temat, tym razem na 33 stronie:

Błogosławieństwo boga Ptaha

Ja (bóg i stwóca Ptah) jestem twoim ojcem, ja ciebie spłodziłem tak, że całe ciało twoje jest boskie. Przyjąłem bowiem postać pana Mendes (boski obraz) [ tu gdyby ktoś nie wiedział, kto to jest pan Mendes:]

i połączyłem się z twoją matką (…). WIedziałem przecież, że ty czyniłeś dobrodziejstwa mojemu Ka. Spłodziłem cię, występując jako (bóg) Re i wyniosłem cię przed bogami. Chnumowie i Ptahowie cieszą się i twoja Meschenet nie posiada się z radości, kiedy widzą ciebie podobnego do mego boskiego kształtu, czcigodnego i wielkiego. (…) Są szczęśliwi, widząc twoje cudowne pojawienie się. (…) Mówią (do mnie): “Ty jesteś naszym dostojnym ojcem, ty spłodziłeś dla nas boga podobnego do siebie (Ramzesa II lub Ramzes III)”. Kiedy cię widzę, – kontynuuje Ptah – moje serce skacze z radości. Biorę cie w ramiona i przekazuję dar życia, długowiecznośc, zdrowie i szczodrość. Sprawiam, że stajesz się boskim jak ja, gdyż ja cię wybrałem, wyniosłem, obdarowałem. Nie ma niczego, czego byś nie wiedział. Znasz (tajemną) drogę życia i utrzymujesz ludzi przy życiu dzięki stanowionym prawom. [np dzięki spożywaniu chleba jako ciała Ozyrysa?] Ustanowiłem cię królem wieczności, panem o nieograniczonej mocy. Przekazałem ci mą boskość. Kraj przepełni się twym duchem. Otwierasz usta, by wzmocnić tego, kogo kochasz (jak twój boski ojciec). Tak mówi Ptah do tego, który narodził się z boskiego ciała, którego Ptah spłodził, którego Ptah osadził na swym tronie i któremu powierzył swoje królestwo. Króego wydał na świat podobnego do siebie, któremu ofiarował wszystko, co stworzył, tego boskiego boga, przepełnionego miłością, Ramzesa II (lub Ramzesa III)

Jeszcze inny bardzo ciekawy tekst, strona 32:

Poemat o boskim poczęciu królowej Hatszepsut

Wtedy Thot zwrócił się (i powiedział Amonowi): Ta młoda kobieta, której mówiłeś,niechaj błyszczy wśród szlachetnych, to Jahmes (narodzona z księżyca). Ona jest najpiękniejsza ze wszystkich kobiet w całym kraju, jest wielką żoną Thomesa I. Jego wysokość jest młodzieńcem.

Wtedy przybył ów król wspaniały, Amon, włodarz tronu obu krajów, przyjąwszy przedtem postać męża, zastał ją śpiącą w pałacu. Wonność boga obudziła ją i uśmiechnęła się do Jego Majestatu. Wówczas on przybliżył się i stracił dla niej serce. Ona mogła go ujrzeć w jego boskiej postaci, po tym jak się zbliżył, z radością podziwiała jego piękno. 

Jego miłość przeszyła jej ciało. Cały pałac zalał wonny zapach boga. Wszystkie jego zapachami Puntu. Majestat boga zrobił wszystko, czego zapragnęła. Ona dała mu radość swoją osobą i objęła go.

W jednym i w drugim tekście zazanczyłem na czerwono m.in. podobieństwo wskazujące na to, że demony musiały się przeobrazić w nieco inną postać, aby kopulować z kobietami ludzkimi. Zaznaczyłem również na pomarańczowo przykładowy fragmencik, który pokazuje w jaki sposób dzieci upadłych aniołow czyli dynastie faranów, zwracały się do swoich stworzycieli, zatem powtórzmy:

Upadły anioł do faraona: “Ja (bóg i stwóca Ptah) jestem twoim ojcem”

“Jestem twoim ojcem; ja ciebie spłodziłem tak, że całe ciało twoje jest boskie…”, na co król odpowiada: “Jestem twoim synem, ty osadziłeś mię na twym tronie i powierzyłeś mi swoje królestwo…”

“O ojcze, jestem królem na twe rozkazy…”

“Ty jesteś naszym dostojnym ojcem”

Mówili do niego “ojcze”. Czy teraz rozumiesz czym jest chrześcijańska modlitwa “Ojcze nasz”? Faraon modlił się tą modlitwą do swego stworzyciela – boga – upadłego anioła. I właściwie ten argument do kompletu z pozostałymi omówionymi w części 18 ostatecznie torpeduje tę modlitwę i demaskuje nam jej prawdziwego adresata. 

Zwróćmy jeszcze uwagę na to, że faraon i nadworna świta mieli czaszki o dziwnych kształtach – wiadomo dlaczego.

https://www.google.pl/search?q=czaszka+faraona&es_sm=93&tbm=isch&tbo=u&source=univ&sa=X&ei=ecw6VduuBojtO5aRgZAJ&ved=0CCAQsAQ&biw=1366&bih=623

---

Jeszcze taki mały bonus. W 2 części serii o Pawle wspominałem między wierszami w rozmowie z moim kolegą, że Aleksander Wielki był synem diabła. Tutaj przekleję to, co tam napisałem:

BB: Mówiłem Ci kiedyś, że matka Aleksandra Wielkiego była czarownicą i twierdziła, że on jest synem boga? [tzn. demon miał z nią seks?] Potem jak podbijał Egipt to kapłani egipscy wzięli go do swojej wyroczni na całą noc i po tych swoich rytuałach stwierdzili, że „on jest synem boga”[czyt. demona]. Ciekawe prawda? Jego nauczycielem był Arystoteles. Wielki myśliciel tak bardzo zachwalany przez Babilon. Mamy jego dzieła doskonale zachowane i wiemy dokładnie czego nauczał. I wiesz co? Był wielki problem aby to samo uczynić z dziełami 12 apostołów, aby je zachować dla potomności. [mamy jakieś szczątki kilku listów Jana i listu Piotra, Objawienie św. Jana to dzieło podyktowane przez samego Isusa, a więc nie o takie nauki mi chodzi] Było to arcytrudne. Z resztą, to oni założyli kościół katolicki tylko biedaki nie mieli szczęścia co Arystoteles i ich dzieła zaginęły.

W tamtym momencie po prostu powtórzyłem coś, co zasłyszałem w jakimś filmiku. A teraz zobaczcie co na ten sam temat znalazłem w książce “Jezus 3000 lat przed Chrystusem”. Strona 34:

Sceny narodzin boga, namalowane na murach mammisi, układają się według następującego schematu:

– Cielesne spotkanie boga i bogini

– Ulepienie Horusa i jego sobowtóra przez Chnuma

– Narodziny Horusa w zaroślach Buto 

– Sceny karmienia przez Hathor, Izydę i boskie krowy

– Magiczna opieka siedmiu Hathor

– Przedstawienie Horusa najwyższemu bóstwu i “spokrewnionym” bogom

Wszystkie te sceny aż do końca epoki rzymskiej dzieją się jakby w milczeniu, przed obliczem bóstwa, bez przerwy, by nie powiedzieć wiecznie, i tak naprawdę odkrywają przed naszymi oczyma dramat liturgiczny, rozpoczynający się od księgi pt. Boskie narodziny, której zapis widnieje w mammisi. Podana w nim koncepcja pochodzenia bogów pozostaje żywa aż do czasów rzymskich, o czym świadczą przekazy o nieziemskim rodowodzie Aleksandra Wielkiego, który będąc władcą Egiptu, stawał się automatycznie dzieckiem egipskich bogów. Wspomniane opowiadanie, przytoczone w powieści Pseudo-Kallistenesa z III wieki n.e., wprowadza na scenę Nektanebo, ostatniego z rodzimych faraonów, który zmuszony był uciekać do Macedonii. Tam zakochał się w pięknej królowej Olimpiadzie i przekonał ją, że bóg zapragnie, by urodziła mu syna. Dzięki magicznym sztuczkom Nektanebo przybrał postać Amona i udał się do królowej. Efektem spotkania były narodziny Aleksandra, uznanego później przez Amona za syna w świątynii w oazie Siwa.

A więc co? Aleksander Wielki był synem diabła. Dziękuję za uwagę i do następnego razu.

Brain Breaker